شیرازو میگن نازِ واسِی آفتابِ جِنگِش
قلبارو گِرِن میزنه به هم تیرشِه ی تِنگِش
بلبل تو کوچا تو پس کوچا غزل می‌خونه
شعروی تَرِ حافظ می‌ریزه از سرِ چِنگِش
عطر گلِ یاسم و نسترن بُهارِ نارَنج
هِی سر میکشه از تو خونوی واز و وِلِنگِش
اینجان که اگه چیش تو چیشوی هیکی بودوزی
ساز دلشو میشنُفی از جِلِنگ جلنگش
قلبوی پیزوری نیست تو سینِه‌ی مردم شیراز
تو بیخودی ریشمیز بزنه تو دَرزِ دِنگش
دنیارِ تی پس میگشت و هی میگفت سمندر
از شهر چه خبر قربونه اون آفتاب جِنگش